Pomoc c.d.

-A możesz narysować jak to zwierzę wygląda?

Dziesięciolatka na skrawku papieru narysowała coś, co przypominało jakby byczka.

-To mi wygląda na jakąś krówkę.

ZARAZ! Olśniło mnie. Najciemniej pod latarnią.

-Róża, czy to jest Thymuline?!

-Tak.

Aż się sobie dziwiłam, że wcześniej nie przyszedł mi do głowy ten lek. Opowiedziałam córce co to takiego. Otóż dla pobudzenia układu odpornościowego stosuje się lek sporządzany z grasic cieląt. Homeopatia wykorzystała ten lek, robiąc z niego właśnie lek homeopatyczny Thymuline.

I tak syn zaczął brać dwa leki, Apis i Thymuline, ale córka czuwała, bo któregoś dnia narysowała mi coś takiego: byczek przeszkadza małej pszczółce w pracy, straszy ją.

-I co teraz?

-Wiesz mamo, jest lek, który pomoże, Kamil będzie brał kolejny, ten trzeci dopilnuje, żeby ten byczek nie przeszkadzał pracować pszczole. Bo Apis to bardzo pracowity lek i dużo robi dobrego dla Kamila, a Thymuline też potrzebna. Ale czasami tak się dzieje, że leki przestają pracować zgodnie.

-Więc co tym razem?

-To też jest lek ze zwierzęcia i już nawet wiem jak się nazywa. To Asteria rubens. (rozgwiazda)

-Asteria rubens?! Ależ Róża, ten lek podaje się w sumie starszym kobietom przy guzach piersi. A Kamil ani kobieta, ani starszy.

-Ale ma piersi, choć nie kobiece.  Mamo zaufaj mi.

-Ufam ci, ale jestem zdziwiona, bo żadna materia medica na takie dolegliwości jak u Kamila nie proponuje tego leku...

-Rozgwiazda będzie byczkowi bronić dostępu do pszczoły, więc będzie mogła spokojnie pracować, a jeszcze do tego ta rozgwiazda będzie wytwarzać taką substancję trującą grzyba. To znaczy dzięki lekowi organizm Kamila sam ją wytworzy.

To mi się bardzo spodobało. A grzyb przestał już być taki miły, teraz milej rozmawiało mi się z synem.

Potem jeszcze dołączył jeden lek: Sulfur jodatum. Po kilku miesiącach grzyb, który czasami nawet klął, a w ogóle to przestał się odzywać, w końcu zaczął pisać testament. Tyle, że oko syna jeszcze nawet po śmierci pasożyta ropiało. Córka wytłumaczyła mi, że po pierwsze to organizm nauczył się wyrzucać toksynę przez to oko, a poza tym ma sporo do zrobienia, bo musi usunąć martwego grzyba. Po niecałym miesiącu faktycznie oczy były zdrowe, ale w sumie leczenie zajęło kilka miesięcy.

 Przypomniałam sobie, że był moment, kiedy grzyb poczuł, że gronkowiec zbyt silnie się namnaża i że mu zagraża, więc zlikwidował bakterie. Gdy pozostał sam na placu boju, okazało się, że jest mu trudniej. Robiąc zaś ostatnio porządki znalazłam jeden z zapisów rozmowy z grzybem, z czasu kiedy już przestawał być miły i zaczął okazywać swoje niezadowolenie. Oto dokładny zapis:

Córka: Witaj

Grzyb: Czego?

C: Chciałam z tobą porozmawiać.

G: No?

C: Dlaczego tutaj jesteś?

G: Nie jestem filozofem.

C: Czy podoba ci się tutaj?

G: A co innego miałbym robić niż tutaj być?

C: Pytam, czy nie masz jakiś zmartwień.

G: Jedzenie. Brak jedzenia. Czy to jakaś głodówka?

C: Czy masz jeszcze jakiś problem?

G: Tak. Ale nie powiem jaki.

C: Powiedz.

G: NIE!

C: No dobra. To papa.

G: Ychy.

Żałuję, że nie znalazłam tych rysuneczków córki z tamtego okresu, bo ten byczek wyszedł jej przezabawnie, gdy tak patrzył spode łba na małą pszczółkę na kwiatku i nastawiał rogi. Wiem, że to gdzieś jest, bo na chwilę wpadło mi w ręce przy porządkach, ale potem znów... przepadło:)