Tiaa... można prosić o pomoc, wsparcie.
Parę dni temu zadzwoniłam do osoby, która, tak mi się wydawało, wesprze mnie słowem. 20 minut rozmowy, które można wrzucić do wygódki. Zero słuchania ze zrozumieniem, zero empatii. Osoba miała coś z rycerza - zakuty łeb. Postanowiłam wykasować jej numer z telefonu. Po całodobowym mierzeniu ciśnienia holter wykazał na ten czas ciśnienie 200/100. Pielęgniarka spytała co też ja robiłam w tym czasie. Cóż - wpierw poprosiłam o wsparcie, a potem wymiatałam ślady tej osoby ze swego życia. I przy tej drugiej czynności ciśnienie zaczęło się normować.
Najważniejsze bym miała odwagę poprosić jeszcze kiedyś o pomoc, ale jednocześnie widziała, że to nie zawsze kończy się tym, że ją otrzymam. Trzeba nauczyć się spokojnie żyć z rozczarowaniem.
Mam wrażenie, że w naszym świecie coraz mniej empatii, a ludzie coraz bardziej zamknięci na innego człowieka. Dlatego staram się liczyć tylko na siebie.
OdpowiedzUsuńPrzykro mi, droga Kingo, że spotkało Cię to rozczarowanie. Jak to brzydko mówią, pozostaje cieszyć się, że "śmieci same się wyniosły".
Dobrego tygodnia i niższego ciśnienia życzę :)
Dzień dobry Taito, sprawa troche inaczej wygląda niż sie z początku wydawała. Ta znajoma ma swoje lata, i do tego jak sie o9kazuje zaniki pamięci. Obrazowo to wygląda tak, że hipokamp "staje u niej dęba", półkule się "rozjeżdżają", i po prostu ta kobieta nie jarzy co sie do niej mówi. Przeszło mi rozczarowanie, złość i co tam jeszcze. Co do świata czyli ludzi, cóż, czy mniej w nim empatii niż kiedyś? Myślę, że jest większa świadomość jej braku, ale i też sporo jest świadectw, że pojawia się i to czasem całkiem nieoczekiwanie, gdzieś gdzie byśmy się jej nie spodziewali. Ludzie mają właściwość zmiany swojego postępowania i cudowne jest kiedy to idzie w dobrą stronę. Pozdrawiam ciepło
UsuńŚwietnie napisany! Twój post jest wyjątkowy i oferuje wnikliwe perspektywy. Doceniam, że podzieliłeś się swoją cenną perspektywą.
OdpowiedzUsuń